زوزی نیست که

بلد نیستم خیلی ادبی و احساسی بگم
من بابامو خیلی دوستش دارم....جونم به جونش بسته اصلآ....وقتی حالش بد بشه...وقتی مریضیشو ببینم انگار همهء انرژیمو از تنم می کِشن... نمی تونم هیچ کاری بکنم...فقط یهو دنیا تیره و تار میشه برام....تحمل ندارم....اصلآ زندگی من همین ۵ تا آدم توی خونوادمه....فقط هم از خدا سلامتیشونو می خوام که نمی دونم خدا چی صلاح می دونه که اینجوری می کنه...به هر حال خدایا شکرت
دیشب یه تولد ۶ نفری برای خواهر بزرگه گرفتیم...دور هم بودیم...خوب بود...من دور هم بودن رو خیلی دوست دارم فرقی نداره کجا باشه و چه خبر باشه

آدم ها همشون بَدن ....من با همشون همدردی می کنم